Nedim Ve Hüseyin

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Birkaç gündür doğup büyüdüğüm evde, köyümde annemle birlikteyim. Yıllarca uzakta olmanın, seyrek görüşmenin açığını kapatma telaşındayız. Bu telaşımıza katılan kardeşlerim de hafta sonu bize katılarak sevinçlerimizi birlikte çoğalttık.

Sabah köyün marketine gazete almaya giderken Hüseyin’in yol kenarında oturmuş şeker pancarlarını küçük dilimler halinde bir kovaya doğradığını gördüm. Dönüşte laf atarak hal hatır sordum. Kuzularına şeker pancarı doğruyormuş. Zararı yokmuş, iyiymiş.

Hüseyin akranım. İlkokula birlikte gittik. Birlikte hayvan otlattık, tarlalarımızda çalıştık, elektriğin olmayan köyde zifiri karanlıkta birlikte kovalamaca oynadık, kah güldük, kah kavga ettik.

Ortaokulda hayatımızda farklılaşmaya başladı, hala ortaklaştığımız şeyler fazla olsa da. Ben bir yandan kasabadaki ortaokula gider, yeni hayatın yeni bir yüzüyle tanışır, derslerle, sınavlarla boğuşur ve köyde her zaman yaptığımız şeylere devam ederken, o okumayı sürdürmeyerek aynı yaşantı içinde kaldı.

Ortaokulun bitiminde, bitirme sınavlarına, lise giriş sınavları eklendi ve beni ülkemizin en büyük kentinde lise öğrenimine fırlattı. Hayatım daha da genişlemiş ve karmaşık hale gelmişti.

Hüseyin köyümüzde aynı basit hayatı sürdürüyor, hayvanlara bakıyor, tarlada çalışıyor, akşamları da köy kahvelerinde arkadaşlarıyla zaman geçiriyordu; yaz tatillerinde benim de yaptığım gibi.

Derken lise biterken geldiğim makasta gayretim ve şansımla hayatım seçtiğim hatta devam etmeye başladı. Başkentte tıp okuma ve onun zorluklarını aşma çabasına giriştim. Yaz aylarında köydeydim, tarladaydım yine…

Hüseyin sakin ve basit bir hayatın içinde sürüklenir, askerlik yapmak için yaşının dolmasını beklerken, ben tıp fakültesinin zorlu dersleriyle boğuşup, sınavlarıyla cebelleşiyor, onunla da yetinmeyip ülkemizin daha güzel günlere yelken açmasına katkı sunma umuduyla siyasete bir ucundan bulaşıyordum.

Hüseyin askerliğini bitirip nerede kalmıştım diyerek köyüne döndü. Evlenme zamanı gelmişti. Evlendi. Çocuğu oldu. Babasından, çevresinden öğrendiği şekilde, köyünün şartlarında, acaba neyi doğru yapıyorum, neyi yanlış kaygısından habersiz babalık görevini yerine getirdi. Tarlasına gitti, hayvanlarına baktı, kahvesinde arkadaşlarıyla zaman geçirdi, çocuğu işin bir ucundan tutacak kadar büyüyünce onu da işe koştu.

Tıp fakültesini bitirmeden hayatı paylaşacağım insanı buldum, öğrenciliğimin son iki yılını evli olarak tamamladım. İşe başlama, bahriyede tabip subaylığı, ilk çocuğumuzun hayatımıza girmesi, ihtisas sınavlarına hazırlanma ve kazanma. Ülkemizin üçüncü büyük şehrinde Üroloji ihtisasına başladıktan kısa süre sonra ikinci çocuğumuzun ailemizi büyütmesi, nöbetler, akciğer ameliyatı derken çocuklarımızla büyüme çabaları içinde biten ihtisas, Üroloji uzmanı olarak Akdeniz’deki önemli bir liman kentine tayin, yeniden yeni insanlar, yeni kültürler, yeni kaygılar, nur topu gibi endişeler.

Hüseyin köyünde aynı evinde yaşamayı sürdürürken, aynı işleri yapıp, aynı arkadaşlarıyla, komşularıyla hayatına devam ediyor, hayatın anlamı nedir? Yaşamı nasıl doldururum? sorularından habersiz sadece yaşıyor.

Bir yandan hekimliğimi layıkıyla gerçekleştirme, hastaların tedavisinde cerrahinin ne zaman gerekli olduğuna doğru karar verip, ameliyatı kusursuz yapma çabaları içinde olurken, bir yandan da hayatın anlamını keşfetme, kitapların yazdığı gibi kendimi gerçekleştirme arayışından umutsuz bir gayreti esirgemiyordum. Çocuklarımızı en iyi şekilde büyütmek ve gelişimlerine katkı sunmak için yaptıklarımın hiçbir zaman yeterli olamayacağı huzursuzluğuyla baş etme mücadelesi vererek ruh sağlığımı korumaya çalışıyordum diğer yandan.

Bunlarla da yetinmeyip daha iyi bir toplumda yaşayabilme arzusu ve toplum tarafından onaylanma, takdir edilme gereksinimiyle sivil toplum örgütlerinde görev üstlenerek hayata başka bir alan da açıyordum. Bu da yetmiyor, mesleğimle ilgili tv ve radyoda sağlık programının bir parçası oluyor, gazetelere de yazıyordum.

Hüseyin kurak giden havanın tasasını yaşıyor, düşen süt fiyatlarının dedikodusunu yapıyor, bunları sade ve basit hayatının bir rengi olarak yaşayıp geçiyordu.

Az gittik uz gittik dere tepe düz gittik. Geldik bu güne; Hüseyin’in kuzularına şeker pancarı doğrarken karşılaştığımız…

Ben kamudan emekli olmuş, aktif hekimliği bırakmış, çocuklar kendi mecralarına uçmuş, hayatımı basitleştirme çabasına girişmişken yetmişe merdiven dayamış bir yaşta, Hüseyin, çocukluğumda ayrıştığım yerden bu yana devam ettirdiği basit yaşamını sürdürüyor, serin bir kış sabahında yolun kenarına oturmuş bir yandan gelen geçenle laflarken bir yandan da kuzularını besleyecek yemi hazırlıyordu.

Aktif çalışmadan uzaklaşıp hayatımı basitleştirmeye, stresi azaltmaya, sevgili Mehmet Uhri^nin kulakları çınlasın, beynimin hayatı araçsallaştırmasına izin vermeyip sadece yaşamaya çalışırken Hüseyin bu yaşına kadar sadece bunu yapıyordu.

Hayata birlikte başladığımız köyde çok seneler sonra bir kış sabahında Hüseyin’e rastlamam bana bunları düşündürdü ve bu yazıyı yazdırdı; payına bir şeyler düşenler de alsın diye…

Nedim İnce

Hasanbey / 20. 01. 2025